اگر از من بپرسد
فیلم هفت و پنج دقیقه آقای محمد مهدی عسگر پور از کارهایی بود که علاقه مند بودم حتما ببینم.داستان فیلم را می دانستم. خاطره دوکار قبلی این کارگردان و سرنوشتی که آقای عسگر پور از زمان ترک مرکز فرهنگی هنری شهرداری تا نشستن بر پشت میز ریاست خانه سینما طی کرده بود برایم جالب بود.
قبل از شروع فیلم عدم استقبال مخاطب جشنواره ای تکلیف خیلی از مسائل را روشن می کند. برای دیدن فیلمی که دوستداران فیلمهای جشنواره ای هم اقبالی نشان نداده اند دلایل مخاطب جشنواره پسندی باید دست و پا کنی.
فیلم که شروع شد تلخی تم کار مرا گرفت .سنگینی فضای غربت به واقع همانطور که کارگردان از روز اول گفته بود در چشمان بازیگران هویدا بود . به نحویکه حتی لودگی رضا عطاران نیزچیزی از این غم فزاینده نمی کاست. بگذریم
اگر آقای محمد مهدی عسگر پور که او را ندیده دوست دارم و آرزو می کنم در سینمای ایران راه پیشرفت را بیابد از من بپرسد چرا فیلمش با استقبال مخاطب جشنواره ای مواجه نشد ( تکلیف مخاطب عام که از حالا مشخص است) من می گویم:
1- اصلی نانوشته در سینما وجود دارد که می گوید کارگردان باید از مخاطب فیلمش جلوتر حرکت کند.دلیل آنهم مشخص است.مخاطب آمده است در کنارساعتی سرگرم شدن سر از یافته های جدید کارگردان درخصوص موضوعی که آنرا دستمایه ساخت قرار داده است در آورد .در این فیلم مخاطب همه چیز را می داند و به نوعی با آن کنار آمده است. فقدان امنیت برای رهگذران در شب آنهم در کوچه های خلوت موضوع تازه ای نیست. این مصداق در سایر زمینه ها نیز جاری وساری است.
2- می گویند روزی کارگردانی تحصیل کرده ی اروپا به ایران آمد و فیلم نامه ای نوشته بود که درقسمتی از آن فردین کتک می خورد.وقتی داشت میزانسن را می چید به ناگاه فردین از جا جهیده و کتک زنانش را آنچنان کتک زده و از اتاق بیرون می کند و سپس با خشم رو به کارگردان می گوید یادت باشد فردین هیچگاه کتک نمی خورد.
مخاطب ایران باید و نبایدهایی دارد که عدم توجه به آن کار را به دیده نشدن فیلم می کشاند. اینکه چهار پسر مست دختری بی پناه و بی دفاع را به گوشه خلوتی کشانده و به او تجاوز کنند مطلوب سینما روی ایرانی نیست.
3- روی عبارت سینما رو تاکید می کنم. فکر می کنم کارگردان اصلا توجهی به این مقوله نداشته و ندارد. درست است مسئولین نظام ، واعظین و اساتید اخلاق و خانواده های شهدا برای اثبات تباهی در غرب دلیل تازه ای بر ادله سابق خود با این فیلم یافته اند و می توانند به آنهم استناد کنند اما آنهایی که لاجرم گیشه را باید تدارک کنند این دسته نیستند. اینگونه افراد در کنار جماعت سینما رو قرار می گیرند و نمی توانند جایگزین مناسبی برای آن باشند.
4- از جمع بندهای 2و 3 قصد گفتن این نکته را دارم که اگر آقای عسگر پور قصد ایجاد ارتباط با مخاطب سینما روی ایرانی را دارد باید در دقیقه 90 ناجی دختر تنها را در سکانس گوشه خلوت می آفرید .اگر بر این سخن ایراد وارد می کند که فیلم نامه اش دچار مشکل می شد من می گویم فیلم نامه اشکال دارد و باید اصلاح گردد نه سخن من .
5- یکی دو جا از فیلم صحنه دخترانی با لباس چسبان و تحریک کننده در کادر قرار گرفت . گفتم نوش جان عوامل. ومنظورم این بود که اگر در ناخودآگاه کارگردان این بوده است که جوان سینما روی ایرانی با عطش جاذبه های این چنینی به دیدن فیلمش برود سخت در اشتباه است . زیرا حتی کودک چهار ساله ایرانی می داند که قیچی ممیزی ارشاد کور می کند که شفا نمی دهد.
6- مخاطب ایرانی می داند که گذر از هفت خوان فیلم سازی تا رسیدن به مرحله اکران نمی گذارد چیزی که نباید دنبال آن در پرده نقره ای گشت در سینما یافت. حتی اگر فیلم در خارج از مرزها کار شده باشد.
7- دیدن فیلم از طریق خواندن زیر نویس شاید هنوز هم جذابیت داشته باشد اما برای حرفهای مهم .اینکه زن و شوهری به هم می پرند و اگر زیر نویس هم نشود مخاطب چیزی از دست نمی دهد؛ موجب خستگی چشم مخاطبی است که اولین خواسته اش سرگرمی است.
8- نمی گویم کارگردان دنباله روی مخاطب باشد . اما می گویم کار گردان سیر در فضای فکری ناشناخته را رها کند که در آن مخاطب شبیه به خودش را تصویر سازد . آن مخاطب به سینما برای دیدن این فیلم نخواهد آمد زیرا او با امکانتی که دارد قبل از ساخته شدن این فیلم آن واقعیت ها را درک نموده است . باقی بماند برای بعد از اینکه ببینیم بر این چند سطرنقطه نظری می رسد .
|
