میهمانی

ای صاحب میخانه ام ؛ جامی بده جانم ستان  

این دور بی سامان من با ساغری؛ پایان رسان

پابست  دیوار تنم ؛ از خود  نمی ایم  برون

روشن کن این تاریک جان نوری به چشمانم رسان

ای صاحب چشم سیه ؛ آتش نهادی  در  دلم

یا  آتش  از من دور کن یا  صبر  بر  آتش رسان

بس در کویرزندگی دل خسته شد از بی کسی

یا هستی  اندر  نیست کن  ؛ یا  در  نیستانم  رسان

در  میهمانی   آمدم ؛ افسون    در کار    دلم

یا دل بگیر از دست من ؛ یا دل  به  دلدارش رسان

                                               یک جرعه می

یک  دم  بنشین با  من با  چشم  فریبایت      

                                           یک جرعه به من می ده از لعل شکربارت 

ویرانه  دل  ما  را  معمور  نگاهت  کن 

                                             با چشم پر آشوبت مستم کن و بیمارت                            

ساقی به می این مستی در ما ابدی فرما     

                                             تا  رقص  کنان   آیم   در محور   پرگارت   

عشق ار چه دل مارا افکنده  به  مشکلها   

                                            بی مشکل و بی عشقت  بنشسته  سر راهت

طرح

 پستچی  

مسعودی  جانباز جنگ تحمیلی که سی و پنج ساله است و پس از جانباز شدن با معرفی بنیاد شهید در شرکت پست مشغول به کار شده است از نویسندگی نیز بی بهره نیست و گاه مطالبی نوشته و به جراید ارسال می دارد که برخی از آنها نیز چاپ می شود.

یکی دو خاطره از ایام جنگ به قلم او نگاشته شده که پس از چاپ به دیوار اتاق محل کارش چسبانده  است.

  طرح 4 صفحه ای:     روزی که ترا دیدم

محمود؛ کارپرداز پدرزنش حاج نصرالله  که صاحب چند حجره چای فروشی  در بازاراست می باشد.حاج نصرالله یکدستگاه ویلا در شهرستان رامسر به دخترش منیره هدیه داده   است . اما خانواده محمود به علت اختلافات زناشویی و مشغله زیاد محمود کمتر موفق  می شوند به ویلا یشان سر بزنند لذاملک مذکور بیشتر مواقع از سال خالی است.

 لطیف  از افراد شرور ساکن در محل از این امر مطلع است. از این رو با ساختن یک دسته کلید ؛ ویلای مذکور را به صورت ساعتی جهت انجام امور خلاف شرع به افراد فاسد محل و مسافران عبوری اجاره می دهد.