هر چند نباید از نظر دور داشت که تا این دوره(1327-1315) هنوز سینما در ایران جنبه عمومی نیافته بود و استفاده از معدود سینماهای موجود در تهران و شهرهای بزرگ، تقریبا مختص اشراف و اقشار خاصی از جامعه بود
بر گرفته از نقد در آرزوی دینی شدن سینما
مسعود کیمایی : یک عامل خالی ماندن سینما نیز فقر است.
|
